Part seven of endless scribbling

I think a lot about the moon lately.

I want to shout to all the people in the world, “hey guys, aren’t you seeing this?

I mean I’m walking and it follows me like a shadow.
I’m running faster and somehow it’s able to catch up with me.

I’m driving slowly and, Oh boy, it’s slower now.

It’s there when the sun sets.

It’s there even when the sun is rising.

We think it’s so close to us,

Because we can see it so clearly,

The cracks and the patches

When in fact it’s 384400 kilometers away

*(details, I fuckin’ love them)

Oh, moon

You’re so underrated,

Even than the second man who walked over you.

I wish I could be like you

I wish everyone was like you

You do your part in the universe

You do not complain

You glow happily ever after

Oh, fun question

What do teens mean exactly when they say

”I love you to the moon and back”

Oh oh, and fun fact

Moon doesn't produce its own light

It reflects light from the sun.

Comments

Mother, please come get me

I keep having this recurring nightmare, cutting myself open, with the sharpest blade. My face and my arms. It is not a pretty sight, but simultaneously so calm and soothing. I keep thinking about it throughout the day, trying to find out the meaning behind it. The visual keeps popping up in my head, how blood, red as wine kept flowing out of the slits smoothly. I tried to taste it in my dream but woke up just before I brought it to my tongue. I feel like buying a typewriter, and typing out hundreds of words, and then burning those papers. I want to write about grief. About loneliness, and the dark dampness of winter. About mothers, and fathers. About crippling anxiety, and the labyrinth of adulthood. About how your world becomes less and less wide as you grow up. About the helplessness of it all. About the hopelessness of it all. About the pointlessness of it all. I have become emotionally numb like never before. It feels like a dam of tears spurring and stuck inside of me. Unatte...

New Years

I have never celebrated New Year's in my life: 24 years and not even a single year. I don’t remember doing the countdown ever in my life. I never really saw the point. Also, the timing never came right. Arguably this might have been the most difficult year of my life to get through. It has definitely been the loneliest year. Nothing much really happened. I learned a lot of stuff, career-wise, and life-wise. Human interaction was at its lowest. I made one new friend and lost countless. But I’m sure the one I made is for life, so that’s good. I really had to throw everything in and give my absolute best to get through this year. There were days when I felt like giving everything up and going back home. I still do, some days, most days. I don’t even know what’s keeping me here. Though sometimes I like the uncertainty I have with my life. I have never been a planner. Nothing in my life has been planned. School, college, career, friends, love, heartbreaks. Everything just ...

മധുരയും കൃഷ്ണനും കലാമും

മധുരം മധുരൈ. ഇത് എല്ലാ പ്രാവശ്യവും പോലെ ഒരു സാധാ യാത്ര ആയിരുന്നില്ല. ഒരുപാട് നല്ല അനുഭവങ്ങൾ തന്ന , ഒരു ലോ ബഡ്ജറ്റ് ട്രിപ്പ്‌ എന്ന് വേണേൽ പറയാം.കുട്ടിക്കാലം തൊട്ടേ ഉള്ളിലുള്ള ആഗ്രഹമാണ് ഒറ്റയ്ക്ക്ഒരു യാത്ര. എന്നാൽ അതിനിയും നീണ്ടു പോകുന്നു. പുസ്തകങ്ങൾ കൊണ്ട് നമ്മുക്ക് അറിവ് നേടാനാവുമായിരിക്കും, എന്നാൽ ചുറ്റിലും ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കി ഒരു നടത്തം നടന്നാൽ ഒരുപാട് കാഴ്ചകളായിരിക്കും നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നത്. അത് തന്നെ ആണ് ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല യൂണിവേഴ്സിറ്റി , അവിടെ കിട്ടുന്നത് വില കൊടുത്ത് വാങ്ങാൻ കഴിയില്ല എന്നൊരു വ്യത്യാസം മാത്രം. :"നിക്ക് നിക്ക് ..!!" :"എന്തേയ്!? :"കാര്യം പറയാതെ കാട് കയറല്ലെന്റെ ചങ്ങായി ....!" :"മറന്നു വെറുപ്പിക്കുന്നില്ല ...കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം ." വെറുപ്പിക്കുന്ന ക്ലാസ്സ്‌ ടൈമിൽ ഞാൻ ഫ്രണ്ട് അജ്വദിനോട് മധുരയ്ക്ക് കോളേജിന്റെ മുന്നിലെ കിളികൊല്ലൂർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒരു പാസ്സന്ജർ ട്രെയിൻ ഉള്ള കാര്യം പറഞ്ഞു ....വീക്കെൻഡ് ആണ് വരുന്നെ ...വെറുതെ ഹോസ്റ്റലിൽ ചടചിരിക്കുന്നതിലും നല്ലത് എവിടേക്കെങ്...

voices in my head

Search This Blog