Part four of endless scribbling

Innocence is unbecoming of maturity,
Knowledge is means of discrimination,
Strength is an entity for abuse,
Voice is a privilege of the ones in the power.

The world portrays that being average in physique is perfection and everything else is unacceptable.

The poor are downtrodden while the rich are eager for more.

Privacy paramount for our well being while the society decides how we live.

Oh! what a fascinating and unbearable world we live in.

Comments

മധുരയും കൃഷ്ണനും കലാമും

മധുരം മധുരൈ. ഇത് എല്ലാ പ്രാവശ്യവും പോലെ ഒരു സാധാ യാത്ര ആയിരുന്നില്ല. ഒരുപാട് നല്ല അനുഭവങ്ങൾ തന്ന , ഒരു ലോ ബഡ്ജറ്റ് ട്രിപ്പ്‌ എന്ന് വേണേൽ പറയാം.കുട്ടിക്കാലം തൊട്ടേ ഉള്ളിലുള്ള ആഗ്രഹമാണ് ഒറ്റയ്ക്ക്ഒരു യാത്ര. എന്നാൽ അതിനിയും നീണ്ടു പോകുന്നു. പുസ്തകങ്ങൾ കൊണ്ട് നമ്മുക്ക് അറിവ് നേടാനാവുമായിരിക്കും, എന്നാൽ ചുറ്റിലും ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കി ഒരു നടത്തം നടന്നാൽ ഒരുപാട് കാഴ്ചകളായിരിക്കും നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നത്. അത് തന്നെ ആണ് ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല യൂണിവേഴ്സിറ്റി , അവിടെ കിട്ടുന്നത് വില കൊടുത്ത് വാങ്ങാൻ കഴിയില്ല എന്നൊരു വ്യത്യാസം മാത്രം. :"നിക്ക് നിക്ക് ..!!" :"എന്തേയ്!? :"കാര്യം പറയാതെ കാട് കയറല്ലെന്റെ ചങ്ങായി ....!" :"മറന്നു വെറുപ്പിക്കുന്നില്ല ...കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം ." വെറുപ്പിക്കുന്ന ക്ലാസ്സ്‌ ടൈമിൽ ഞാൻ ഫ്രണ്ട് അജ്വദിനോട് മധുരയ്ക്ക് കോളേജിന്റെ മുന്നിലെ കിളികൊല്ലൂർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒരു പാസ്സന്ജർ ട്രെയിൻ ഉള്ള കാര്യം പറഞ്ഞു ....വീക്കെൻഡ് ആണ് വരുന്നെ ...വെറുതെ ഹോസ്റ്റലിൽ ചടചിരിക്കുന്നതിലും നല്ലത് എവിടേക്കെങ്...

The unbearable weight of consciousness.

I’ve always been pretty conscious about myself. I am not sure if that’s a good thing or not. A bit of both, I could say. Being fully aware of myself has always helped me to know what I want in certain situations, with people, etc. I know what sort of person I want to be, in general. I’m 100% certain about the vibe I want to give out to people, and I am sure that for the most part, I’ve succeeded in doing the same. But still, being super conscious most of the time has not helped me figure out what I want to do with life. This has been my life’s biggest dilemma. I used to be ambitious growing up, I guess up until end of the college. Maybe corporate did it, perhaps I did this to myself. I am the most unambitious man I know right now. Does that scare me, I don’t know. I see people around me hustling, switching techs, and companies, climbing up the ladder, making huge life decisions, and moving out of countries. I feel nothing. There is nothing I want to be. Sometimes I feel like I pea...

Letters to Rahel - December of '22.

I have always been a summer person. I have always loved wearing just boxers on an April evening, a book in my hand, a pencil between my ears, pretending to be Elio from Call me by your name. I have always loved to be the one to collect newspapers from outside the gate, and the sun is already up there. I have always loved how my room fills with light even if I close the curtains, to dance myself off. I have always loved coming home after playing or going out, and then opening the refrigerator to find the water bottles my Mother kept there. She’s not here now. Nobody’s here now. I still yearn for the summers I spent at home as I wake myself up on another cold, chilly December morning. As I pluck out weeds from the plant pots. I let some of them live a day or two, I’m kind like that. Chuckles . But, Rahel, this one is not about cold chilly December mornings or my mother’s water bottles. It’s about my bus ride back from work. How the view through the side glass slowly chan...

voices in my head

Search This Blog