Skip to main content

Drowning.



I never thought of love as a necessity, you know. I’m talking about the romantic kind here. Like I always thought of it as a bonus thing. Suppose you have it, good. If you don’t, well you can still live. But these days, I realize you need love. It’s like how you feel all tired and grumpy if you didn’t have a good night’s sleep or a decent breakfast. And now it doesn’t necessarily have to be from your boyfriend/girlfriend. It may be from your parents, friends, or siblings. You need some kind of love to survive. And the lack of it doesn’t make you grumpy or anything. Well in my case, these days I don’t feel like a real person. You know, like I’m here, I’m going to work, having breakfast, lunch, and dinner. I’m showering when I feel like it. I’m sitting in the plastic chair and watching the sun slowly turn orange to black in the span of a few minutes. Then what, the rest is a blank sheet. I feel like a soulless person. And I have all this love and words to give, but it’s just me. I feel like I’m floating barely through a river on a chilly night. One of these days I am going to let go of it. One of these days I am going to drown. Yeah, maybe if I’m lucky enough, it may cause some ripples. But, if you want me to be honest, I don’t think anyone will ever notice.


Sayonara.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

മധുരയും കൃഷ്ണനും കലാമും

മധുരം മധുരൈ. ഇത് എല്ലാ പ്രാവശ്യവും പോലെ ഒരു സാധാ യാത്ര ആയിരുന്നില്ല. ഒരുപാട് നല്ല അനുഭവങ്ങൾ തന്ന , ഒരു ലോ ബഡ്ജറ്റ് ട്രിപ്പ്‌ എന്ന് വേണേൽ പറയാം.കുട്ടിക്കാലം തൊട്ടേ ഉള്ളിലുള്ള ആഗ്രഹമാണ് ഒറ്റയ്ക്ക്ഒരു യാത്ര. എന്നാൽ അതിനിയും നീണ്ടു പോകുന്നു. പുസ്തകങ്ങൾ  കൊണ്ട് നമ്മുക്ക് അറിവ് നേടാനാവുമായിരിക്കും, എന്നാൽ ചുറ്റിലും ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കി ഒരു നടത്തം നടന്നാൽ ഒരുപാട് കാഴ്ചകളായിരിക്കും നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നത്. അത് തന്നെ ആണ് ഈ  ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല യൂണിവേഴ്സിറ്റി , അവിടെ കിട്ടുന്നത് വില കൊടുത്ത് വാങ്ങാൻ കഴിയില്ല എന്നൊരു വ്യത്യാസം മാത്രം. :"നിക്ക്  നിക്ക് ..!!" :"എന്തേയ്!? :"കാര്യം പറയാതെ കാട് കയറല്ലെന്റെ ചങ്ങായി ....!" :"മറന്നു വെറുപ്പിക്കുന്നില്ല ...കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം ." വെറുപ്പിക്കുന്ന ക്ലാസ്സ്‌ ടൈമിൽ ഞാൻ  ഫ്രണ്ട് അജ്വദിനോട്   മധുരയ്ക്ക് കോളേജിന്റെ മുന്നിലെ  കിളികൊല്ലൂർ  റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒരു പാസ്സന്ജർ ട്രെയിൻ ഉള്ള കാര്യം പറഞ്ഞു ....വീക്കെൻഡ് ആണ് വരുന്നെ ...വെറുതെ  ഹോസ്റ്റലിൽ ചടചിരിക്കുന്നതിലും നല്ലത് എവിടേക്കെങ്...
7 comments
Read more

The unbearable weight of consciousness.

I’ve always been pretty conscious about myself. I am not sure if that’s a good thing or not. A bit of both, I could say. Being fully aware of myself has always helped me to know what I want in certain situations, with people, etc. I know what sort of person I want to be, in general. I’m 100% certain about the vibe I want to give out to people, and I am sure that for the most part, I’ve succeeded in doing the same. But still, being super conscious most of the time has not helped me figure out what I want to do with life. This has been my life’s biggest dilemma. I used to be ambitious growing up, I guess up until end of the college. Maybe corporate did it, perhaps I did this to myself. I am the most unambitious man I know right now. Does that scare me, I don’t know. I see people around me hustling, switching techs, and companies, climbing up the ladder, making huge life decisions, and moving out of countries. I feel nothing. There is nothing I want to be.  Sometimes I feel like I pea...
Post a Comment
Read more

Letters to Rahel - Episodes of grief

Dear Rahel, I feel like we're heading towards the end of this story. No matter how forward I look into the future, I can't see myself at peace. I am convinced that this is how it is going to go down. This feeling, this constant feeling of helplessness and chronic dissatisfaction. It is here to stay. This is how it is going to be forever. I don't feel like a real person anymore. I feel like the memory of a person, and memory's fading. Soon it'll be like I never existed.  I have been having these episodes of grief lately. Why do I call it episodes of grief you may ask. I have been having days where it feels like someone had died. It's somebody's funeral. And I sit through the day trying to figure out who had died. It sure feels like someone I knew very closely had died.  Maybe I'm dying. I feel like I've been forgetting myself lately. Like you know how you used to be friends with someone back in school. You used to tell each other everything. And now y...
Post a Comment
Read more