Part eight of endless scribbling.

Dear stranger,

In over the timeline of recent four years, my heart has become a blackhole stuffed with negative thoughts. And even though I try hard, there’s nothing I can do about it.

And like every other weird and misanthropic people, I too find relief from this pain by pouring my feelings in the form of words.

So I don’t blame you for distancing yourself from me. It was surely the logical thing to do. Even though there were some similarities between us, you were so full of life and it scared me.

Overdosed by overthinking, I have come to the realisation that when you go on the quest of finding the meaning of life, you’re actually forgetting to live.

By finishing this note, I promise myself to disconnect from all the thoughts and dreams where you appear to be the protagonist.

After all, how can you run from what’s inside you?

Sending you love and care, a hopeless romantic.

*play melancholy song

***

Comments

മധുരയും കൃഷ്ണനും കലാമും

മധുരം മധുരൈ. ഇത് എല്ലാ പ്രാവശ്യവും പോലെ ഒരു സാധാ യാത്ര ആയിരുന്നില്ല. ഒരുപാട് നല്ല അനുഭവങ്ങൾ തന്ന , ഒരു ലോ ബഡ്ജറ്റ് ട്രിപ്പ്‌ എന്ന് വേണേൽ പറയാം.കുട്ടിക്കാലം തൊട്ടേ ഉള്ളിലുള്ള ആഗ്രഹമാണ് ഒറ്റയ്ക്ക്ഒരു യാത്ര. എന്നാൽ അതിനിയും നീണ്ടു പോകുന്നു. പുസ്തകങ്ങൾ കൊണ്ട് നമ്മുക്ക് അറിവ് നേടാനാവുമായിരിക്കും, എന്നാൽ ചുറ്റിലും ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കി ഒരു നടത്തം നടന്നാൽ ഒരുപാട് കാഴ്ചകളായിരിക്കും നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നത്. അത് തന്നെ ആണ് ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല യൂണിവേഴ്സിറ്റി , അവിടെ കിട്ടുന്നത് വില കൊടുത്ത് വാങ്ങാൻ കഴിയില്ല എന്നൊരു വ്യത്യാസം മാത്രം. :"നിക്ക് നിക്ക് ..!!" :"എന്തേയ്!? :"കാര്യം പറയാതെ കാട് കയറല്ലെന്റെ ചങ്ങായി ....!" :"മറന്നു വെറുപ്പിക്കുന്നില്ല ...കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം ." വെറുപ്പിക്കുന്ന ക്ലാസ്സ്‌ ടൈമിൽ ഞാൻ ഫ്രണ്ട് അജ്വദിനോട് മധുരയ്ക്ക് കോളേജിന്റെ മുന്നിലെ കിളികൊല്ലൂർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒരു പാസ്സന്ജർ ട്രെയിൻ ഉള്ള കാര്യം പറഞ്ഞു ....വീക്കെൻഡ് ആണ് വരുന്നെ ...വെറുതെ ഹോസ്റ്റലിൽ ചടചിരിക്കുന്നതിലും നല്ലത് എവിടേക്കെങ്...

Cadence of suffering

I am in pieces. I can't think of anything good to do. I look into all these peoples faces and I wonder how they just go with them the flow. This has to get better. You lose pieces of your life every once in a while. You can either find a new piece or you can live a whole miserable, tedious life trying to retrieve that lost piece. Life is a maze that you'll never be able to find your way out from. Love is a riddle that you'll never be able to find an answer for. Yet you run, trying to find that exit door, looking for answers of rhetorical questions. You know the path you chose is gonna get you hurt. But you can't turn back now because what else is there? We've all been there. That phase in life when you feel like everything is falling apart. That there's isn't a single thing you can do to make it alright. Stephen Hawking said, ”However bad life may seem, there's always something you can do to succeed at it. Where ther...

The unbearable weight of consciousness.

I’ve always been pretty conscious about myself. I am not sure if that’s a good thing or not. A bit of both, I could say. Being fully aware of myself has always helped me to know what I want in certain situations, with people, etc. I know what sort of person I want to be, in general. I’m 100% certain about the vibe I want to give out to people, and I am sure that for the most part, I’ve succeeded in doing the same. But still, being super conscious most of the time has not helped me figure out what I want to do with life. This has been my life’s biggest dilemma. I used to be ambitious growing up, I guess up until end of the college. Maybe corporate did it, perhaps I did this to myself. I am the most unambitious man I know right now. Does that scare me, I don’t know. I see people around me hustling, switching techs, and companies, climbing up the ladder, making huge life decisions, and moving out of countries. I feel nothing. There is nothing I want to be. Sometimes I feel like I pea...

voices in my head

Search This Blog